Από ψηλά...

Όταν κοιτάζω το κόσμο από ψηλά...καταλαβαίνω ξανά τη μικρότητα μου, κ πως αυτή η μικρότητα έχει το μεγαλείο της που λέγεται ζωή. Θυμάμαι κοιτώντας μέσα από τα σύννεφα πως είμαι εδώ για λίγο....ένα σώμα μέσα σε ένα πνεύμα, κ το μεγαλύτερο ταξίδι μου ήταν η άφιξη μου στη γη. 

Αναλογίζομαι την αδικία & αχαριστία που έχω εισπράξει από άλλα "σώματα" κ βλέπω μια ματαιότητα σε αυτό. Παρακαλώ το δημιουργό, να μου δανείσει αυτό το σώμα (και ας κατέχει δικό του χρόνο λήξης) έστω λίγο ακόμα...για να προλάβω να δω τι συμπεριλαμβάνει η πορεία. 

Η δικαίωση Ίδη υπάρχει, γιατί ξέρω καλά πως τη παρακαταθήκη, δεν την γράφουν τα περιοδικά αλλά οι καρδιές μας, κ μάρτυρες όλων είναι ο Θεός, η ότι ονομάζει ο καθένας θεό σε αυτή την πλάνη. 

Συλλογίζομαι ακόμα ακόμα κ τα φτερά που κάποτε ζητούσα. Λευκά κ μεγάλα να με μεταφέρουν ανάμεσα στις διαστάσεις, τώρα ζητώ να πατάω στη γη...μόνο έτσι θα μπορέσω να σκαλίσω το χώμα που θα με σκεπάσει. 

Όταν κοιτάζω το κόσμο από ψηλά, νιώθω πως είμαι ένα πιόνι σε μια σκακιέρα, πώς παίζω ζάρια κ χάνω, πώς η ψυχή μου είναι διαμελισμένη σε όλους αυτούς που αγαπώ, μα το πνεύμα μου είναι ακέραιο.

Η πατερίτσα έπρεπε να μπει στο ντουλαπάκι, ένιωσα αμήχανα, δε μπορούσα χωρίς αυτήν...θα ένιωθα “ανίκανη” αν κάτι συνέβαινε, όμως όντας στο απέραντο κενό εκείνη τη στιγμή, μουρμούρισε η μνήμη και η σκέψη ταυτοχρονα, πως είμαι «πνεύμα σε σώμα», και το πνεύμα δε χάνει ποτέ την ικανότητα του, και, δεν νικιέται ποτέ από "σώμα'(την υλη) στο τέλος. 


Το Πνεύμα ζει. Νια.Φώη" Καλό ξημέρωμα φίλοι μου....