Truths In Time, Αλλιως...."Να τα λέμε και αυτά..." Chapter 1 2019 @sowhat?

«Truths in Time» αλλιώς…..chapter 1

Όπως έχουμε πει και θα λέμε συνέχεια είναι ότι η αλήθεια έχει πολλές πλευρές, είναι ολιστική, αυθεντική και κουβαλά επάνω της το μυστήριο, γιατί η αλήθεια δεν είναι πάντα κάτι που χωρά στα στενά χωράφια της αντίληψης μας. Μετά από 2 χρόνια μιας στήλης που αναζητούσαμε την εξέλιξη μας εσωτερικά, ξεκινάμε την αναζήτηση εξωτερικά, μπαίνοντας μέσα στην επικαιρότητα και σχολιάζοντάς την, ψάχνοντας και εδώ μικρές οπτικές πλευρές της αλήθειας.  Πολλές φορές θα υπάρχει και βίντεο υλικό στην νέα ιστοσελίδα του περιοδικού www.sowhat.gr κάτω από την στήλη του μήνα.

Καλός ήρθες λοιπόν 2019! Ένα νούμερο που μας μοιάζει πιο καλό από το 2018, και ίσως και να είναι. Τι όμως αλλάζει τελικά όσο περνούν τα χρόνια; Ο κόσμος γύρω μας περιστρέφετε από την μια με ταχύτατους ρυθμούς και από την άλλη μερικά πράγματα παραμένουν ακριβώς τα ίδια για χρόνια. Αυτό που κινεί τα πράγματα και τις καταστάσεις επί της ουσίας, αλλά και όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα στην Ελλάδα μας είναι το αποτέλεσμα συλλογικών μικρών κινήσεων και αποφάσεων μέσα σε μια κοινωνία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας καθρέφτης, που κοιτάζοντας τον προσεκτικά έχουμε τη δυνατότητα να προβλέψουμε την εξέλιξη μας. Κλασικός σχολιασμός που ακούμε σε αυτό, σαν καλημέρα, είναι το «κάθε πέρσι και καλύτερα» και κάπου εκεί αφήνουμε τη κουβέντα. Όλοι όμως σχολιάζουμε κάτι από αυτά που ακούμε, διαβάζουμε και μαθαίνουμε για τον κόσμο γύρω μας,  τον οποίο όμως δεν αντιλαμβανόμαστε στη ουσία του δηλαδή ότι είμαστε και εμείς ένα κομμάτι  του τροχού του. Κάπως έτσι θα χώνουμε αδιάκριτα τη μύτη μας και θα σχολιάζουμε και εμείς από αυτήν εδώ την στήλη όλα αυτά που ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε αλλά και αυτά που «δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε» όπως λέει και ένας φίλος εισηγητής ο Διονύσης.

Και κατέβηκαν με τις χιλιάδες τα άρματα των πεζών στο Σύνταγμα να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για το κράτος και για το ξεπούλημα της χώρας. Ταυτόχρονα, άλλοι φώναζαν σε κάποια άλλη πλευρά της Ελλάδας κλείνοντας τους δρόμους. Σε μια πλατεία, πιο πέρα, φωνάζουν για τις συντάξεις, και σε ένα Δήμο παραπέρα, για να μη μολυνθεί η γη τους. Άλλοι σκεπάζουν όλες αυτές τις φωνές, ψιθυρίζοντας δυνατά πως ήρθαν οι εκλογές. Πρέπει διακαώς να ελέγξουμε αυτή τη χώρα. Να βγάλουμε Πρόεδρο και Κοινοτάρχη, δικό μας. Όλοι αν είναι δυνατόν! Μα πόσο αστείοι είμαστε! Φτιάξαμε τη χώρα του φωνακλά, του σκυλιού που γαβγίζει και δε δαγκώνει, τη χώρα της πορείας και του Συλλαλητηρίου ασχέτως θέματος και αφορμής, που όμως δεν έχει αποτέλεσμα κανένα. Δεν λέμε να αντιληφθούμε ότι πλέον αυτά δεν λειτουργούν. Δεν αρκεί να εκφράσει την κοινή γνώμη η θέληση μονάχα, γιατί ο άνθρωπος δεν κατεβαίνει πια στους δρόμους.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως φύγαμε από την επανάσταση μέσω του σώματος μας και μπήκαμε στην επανάσταση της κίνησης του μυαλού, του ακτιβισμού και της τεχνολογίας. Η πικρή αλήθεια είναι πως αν δεν δούμε τα πράγματα αλλιώς, οι αγώνες μας θα πάνε στράφι, οι ελπίδες έξω από το παράθυρο και ο πρόεδρος θα μείνει για πάντα ο ίδιος. Ας σηκωθούμε λοιπόν από τους καναπέδες όπως μας θυμίζει γνωστός παρουσιαστής, ας ξυπνήσουμε λέω εγώ καλύτερα, ας διαβάσουμε κάνα βιβλίο, ας μάθουμε Ιστορία, ας κοιτάξουμε να γίνουμε ο καθένας μόνος του καλύτερος για να μπορέσουμε να πλαισιώσουμε την διαμαρτυρία μας πιο εποικοδομητικά.

Καυστικά, ειρωνικά και με χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος να εξετάσουμε τα πράγματα από έξω. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Καίμε τη μισή Ελλάδα και μετά ζητάμε προστασία. Χαραμίζουμε λεφτά επιδοτήσεων και μετά πληρώνουμε τα πρόστιμα. Αυτή είναι η Όμορφη Ελλάδα μου. Αυτή που διώχνει τα παιδιά της, και που τα χρησιμοποιεί μετα με ατελείωτες ώρες εργασίας για 800 ευρώ το μήνα, που ζει και υπάρχει μέσα από τον άγραφο νόμο που λέει να μην κόβονται αποδείξεις, γιατι δεν αγαπάμε τη Μέρκελ. Η Ελλάδα που βγάζει δημάρχους τραγουδιστές, ηθοποιούς, μανάβηδες και δικηγόρους. Όλοι στον ίδιο σωρό. Και πώς να μην τα πω χύμα και τσουβαλάτα? Εδώ δεν πρόκειται για συνείδηση, για φιλία και αγάπη. Εδώ μιλάμε για το απόλυτο χάος που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας.

First page news: Γρίπη: Πανικός Παντού. «Εμβολιαστείτε γιατί χανόμαστε». Παιδί βγήκε δημόσια σε αμερικανικό κανάλι, δηλώνοντας πώς περίμενε πώς και πώς να γίνει 18 χρονών για να μπορεί να κάνει όλα τα εμβόλια που παρείχε το κρατικό σύστημα υγείας, καθώς οι γονείς του δεν πίστευαν σε αυτό και δεν του έκαναν εμβολιασμούς. Παρόλα αυτά το παιδί δεν αρρώστησε ποτέ και δεν έπαθε ποτέ καμία ασθένεια επειδή δεν εμβολιάστηκε.

Εκλογές: Τρέχουν όλοι να δουν πως θα βολευτούν σε κάποια θέση, μοιράζοντας ψίχουλα, για να μαζέψουν ψήφους. Χωρίς κανένα όραμα πραγματικό, χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών με τα χρόνια προβλήματα, αναμασώντας τις λέξεις, επαναλαμβάνοντάς τις απλά σε διαφορετικό τέμπο. Τα τύμπανα χτυπούν σε κάθε παρουσίαση υποψηφίου και μοιάζει σαν να κατεβαίνουν όλοι οι πολίτες σε εκλογές. Ζητούνται γυναίκες υποψήφιοι, όχι πώς δεν τις θέλαμε και πριν, μα τώρα το ορίζει ο νόμος, οπότε βρείτε γυναίκες να τις κάνουμε προεδρίνες. Μια ωραία θέση, ένα κρασί και κανένα χατίρι θα κάνει  όλη τη δουλειά. Και η Ελλάδα συνεχίζει να χορεύει στο παραμύθι της επανάστασής της. Της ελευθερίας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει στην πραγματικότητα και που έχει μετατρέψει την ποίηση της σε έναν αριθμό και απλή επιβίωση. Τοποθετήσαμε την πολιτική, την φιλοσοφία και τη βλακεία όλα σε ένα καζάνι και βουλιάζουμε παρέα. Εμείς και όλες οι μικρές αλήθειές μας, που δεν τολμούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη.

Από την άλλη εκατοντάδες κινήματα στην Αθήνα, επιζητούν να μάθουν, να διδάξουν και να εξελιχτούν μέσα από κοινωνικές συνεργασίες και ομάδες. Ανάμεσα στα μπαράκια της νύχτας γυρίζουν φωτισμένα πλάσματα που εκπέμπουν το λίγο φως που έχει μείνει. Μαζεύονται σε μπουάτ της εποχής μας και φιλοσοφούν οι 40ρηδες, για τη ζωή και το τι είναι, γιατί κάπου πήρε το αυτί τους ότι ίσως και η ύπαρξή τους να παίζει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό το παιχνίδι του χρόνου και του κράτους. Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός και ενώ έχω πολλές ιστορίες δεν έχω άλλες λέξεις….