"Αλήθειες μέσα στο Χρόνο "- Truths in Τime 'November For #sowhat?

 Ο Νοέμβριος είναι για τα ποιήματα, τις Ιστορίες και τα διηγήματα που αντανακλούνται σε μια σταγόνα βροχής που κυλά πάνω στο παράθυρο. Ένας αέρας σε αναμονή που ετοιμάζετε να επιτεθεί στις ανοιχτές αισθήσεις μας. Άραγε έτσι ζυγίζω το κόσμο και την αλήθεια? Με τις 5 αισθήσεις η έξη ? Η τις επτά? Πόσο πραγματικότητα είναι αυτή η σταγόνα βροχής ή μήπως αποτελεί ένα «matrix», ένα δημιούργημα του μυαλού μας? Όλοι έχουν την προσωπική τους θεωρεία, με κάθε καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα. Υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλες οι αισθήσεις. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή, έλεγε ο Δημόκριτος. Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, το Σύμπαν μας είναι τεσσάρων διαστάσεων. Τα  γεγονότα, οι μορφές και τα σχήματα του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι οι προβολές του, οι παραμορφωμένες εικόνες του, πάνω σε έναν ψεύτικο ευκλεί­δειο τρισδιάστατο χώρο που κατασκευάζει η φυσιολογία μας μέσω του εγκεφάλου. Δεν μελετάμε τους γαλαξίες όπως είναι τώρα, αλλά τις παρελθοντικές εικόνες τους, αυτό κάτι σημαίνει. Το Σύμπαν των παρατηρήσεών μας δεν είναι το πραγματικό τωρινό Σύμπαν, αλλά αποτελεί μία εικόνα του παρελθόντος του.

Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε στην εποχή της αποδοχής νέων πολιτισμικών δεδομένων. Η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης των εικόνων των ανθρώπινων αισθήσεων μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε καινούργια μονοπάτια σκέψης και συνείδητότητας. Στην γνώση ότι δεν υπάρχουν ποτέ άνθρωποι απομονωμένοι. Δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει φως, ακτινοβολία. Είναι πυκνώματα του ίδιου υλικού και πάντοτε επικοινωνούν μεταξύ τους. Μέσω αυτής της φυσικής γνώσης μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αν νοιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι γιατί δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μέσα στο Σύμπαν, δεν την αισθανόμαστε, δεν έχουμε αυξήσει την ευαισθησία των αισθήσεων μας σε τέτοιο επίπεδο ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Η μοναξιά είναι προσωπικό μας πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα της φύσης. Η φύση δε μας γέννησε μόνους, γίναμε μόνοι. Βιώνουμε τη μοναξιά που είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης, της δικής μας άγνοιας. Η προσφορά αυτής της αλήθειας αποτελεί ένα σπάνιο δώρο από μέρους της επιστήμης στην κοινωνία του μέλλοντος. Ο μεγάλος Φυσικός και στοχαστής Μαξ Πλανκ ανέφερε: «Καμιά νέα επιστημονική θεωρία δεν θριάμβευσε επειδή κατάφερε να πείσει τους αντιπάλους της κάνοντάς τους να δουν το φως της αλήθειας, αλλά μάλλον γιατί αυτοί που ήταν εναντίον της κάποια στιγμή πέθαναν, και μια γενιά, περισσότερο εξοικειωμένη μαζί της μεγάλωσε και πήρε τα ηνία»

1.30μμ. Ακούω το μπουζούκι να ταράζει τη σιωπή στο παράνομο Ήλιο της εποχής, κλαίνε οι χορδές και χαμογελανε οι καρδιές γύρω μου. Ένας μεζές, ένα στρογγυλό τραπέζι και τα δάχτυλα να χορεύουν στη ταστιέρα. Αχ να ήταν η ζωή μας μια μελωδία που φτάνει κρεσέντο στα δύσκολα και μείς σαν τα δάχτυλα να περνάμε τις δυσκολίες μας.  Είναι όμως η ζωή όσο ένα τραγούδι λένε, με στίχους με αρχή με μέση και με τέλος. Όσο πιο κοντά στο τέλος του τραγουδιού τόσο περισσότερο ταυτιζόμαστε συναισθηματικά με το τραγούδι, Όσο προς το τέλος στο χάρακα του χρόνου,  τόσο αρχίζουν και βλέπουν η καρδιά και τη συνείδητότητα μας καλύτερα..  Η επιλογή να θυμόμαστε γεγονότα είναι πάντα δική μας. Ότι κρατάμε μας κρατά.  Η αλήθεια  στον ήχο είναι, πως μπορεί να σε κάνει να μεταβείς συνείδητότητα, επηρεάζει την φαντασία, την δημιουργικότητα και την ηρεμία….. ο ήχος όμως έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο…. να γίνεται και μελωδία. Από τη κιθάρα και το πιάνο στους ήχους του τρένου που διέσχιζαν το παράθυρο μου στο δυάρι μου στο Μαρούσι κάποτε. Ευτυχώς δεν μένω δίπλα στο τρένο πια, αλλά όταν ήμουν εκεί είχα εναρμονίσει απολύτως τις αισθήσεις μου με τους ήχους, που σχεδόν δεν γινόταν πια αντιληπτό. Να κρατήσουμε τους ήχους που θέλουμε στη ζωή μας. Τις λέξεις που μας ακούγονται σωστές, τις νότες που μας ξυπνανε τη νιότη και την ανακάλυψη.

3μμ …αυτόματα το χέρι μου πιάνει το κινητό.  Ενημερώσεις του face book. “Μια σταγόνα Έρωτα, φτάνει” διάβασα από  μια φίλη ενώ σκρολαρα την οθόνη στα social ψάχνοντας την αφορμή του Νοεμβρίου. Σήκωσα το κεφάλι, σολαρε ο Μάνος εκείνη την στιγμή στο μπουζούκι. Τα μάτια του φώτιζαν, και από παντού ακούγονταν χαμηλόφωνα οι στίχοι, ξαφνικά ένιωσα την ευλογία της στιγμής.  Αυτό είναι μια σταγόνα ζωής. Μια σταγόνα μουσικής, μια σταγόνα χαμόγελο στο απέραντο χάος πραγματικά κάνει τη διαφορά. Και αυτό είναι μια αλήθεια. Ίσως αυτή τη σταγόνα να μη την μετράμε με το χρόνο, και ας τρέχει, μα να τη μετράμε με συναίσθημα, με αισθήσεις πέρα από αυτές που η υλική μας μορφή κατέχει. Οι σταγόνες όλες αυτές κάπου πάνε, και τότε… φτάνει. Φτάνει, όπως το  αρκεί. Αρκεί για να θέλεις να νιώσεις. Η κατάθλιψη είναι η άρνηση του συναισθήματος, είναι η παραίτηση από την επιδίωξη αυτής της μικρής προσωπικής σταγόνας. Δεν ζούμε για κανέναν άλλον. Ζούμε για εμάς. Αυτό είναι μια αλήθεια. Και αν ζήσει κανείς μοναχά για τους άλλους, ίσως και να  είναι, σα να μη γεννήθηκε ποτέ. Κάθε σταγόνα λοιπόν μετραει, και αυτούς που αγαπάμε τους προσφέρουμε όσες περισσότερες σταγόνες μπορούμε, η φροντίδα δεν έχει εγωισμό, δεν έχει συμπλέγματα, η φροντίδα λέει μόνο αλήθειες. Όσο όμως αναζητώ φροντίδα άλλο τόσο και πιο πολύ θέλω να φροντίζω και εγώ. Να μεταφέρω την δόνηση αυτή κάπου προσανατολισμένα για να βγάλει καρπούς, και δε πειράζει άμα δεν μείνω να θερίσω… η φροντίδα, αυτή η μικρή προσωπική σταγόνα που δίνεις, αυτή γονιμοποιείτε…. Και γυρίζει να βρει τη μήτρα του.

 7μμ. Και ρίχνω τα ζάρια μου στο τραπέζι. Αποφασίζω να παίξω. Να στύψω τη δημιουργία μου, την δυνατότητα μου, και να παίξω με τη ζωη. Κι αν δε μουρθουν εξάρες θα γείρω το προσκεφάλι  στη παλάμη μου πάνω στο μπαρ. Θα παραγγείλω μια ρακί και θα γελάσω με τα ζάρια που πάντα κερδίζουν τους ανθρώπους. Το ξερα. Έπαιξα έτσι και αλλιώς. Θα αλλάξω παιχνίδι. Θα διαλέξω λέξεις και γράμματα.  Θα αλλάξω πορεία… ποτέ όμως ξεχνώντας τους κανόνες του κάθε παιχνιδιού. Την θέληση και το κίνητρο για νίκη, αλλιώς δεν έχει πλάκα.  Και για την προκειμένη στήλη είναι η θέληση να ζήσει κανείς το χρόνο. Να φτιάξει τη “σταγόνα”, μετά το “κουτί του τίποτα” και να την “απολαύσει”. Ο φόβος πρέπει να μετατραπεί σε πρόκληση. Θα θελα να βροντοφωνάξω πως είναι κανείς μόνος του από συνήθεια, και πως δεν χρειάζεται, μα γίνομαι γραφική. Κάποιοι μου είπαν πως με περνάνε για λίγο τρελή. Πως γίνεται να τα βλέπεις όλα από την οπτική αυτή? μου σχολίασε ο κ. Κώστας το βράδυ του Σαββάτου στο 31. Θα βρω το χρόνο να μάθω να παίζω ξανά παιχνίδια. Μεγαλώνουμε γιατί παύουμε να παίζουμε, γιατί παύουμε να γελάμε και να φτιάχνουμε αυτές τις σταγόνες, που για ένα παιδί είναι σχεδόν αυτόματη η παραγωγή σταγόνων ευτυχίας. Θέλω τόσο πολύ να πιω ένα ρακομελο. Κάνω όμως υπομονή, και τιθασεύω την στιγμιαία αίσθηση της γεύσης. Όμως. Αυτή η σταγόνα γεύσης …..καμία φορά φτάνει. Αρκεί για να ξυπνήσει κανείς από το λήθαργο της αισθητικής αναισθησίας.

10.30μμ. Ναι την έστυψε τη ζωή, θέλω να πει η κόρη μου σαν φύγω από τούτη τη γη. Δοκίμασα όλα τα μονοπάτια που αντιλήφθηκα, έπαιξα όσα παιχνίδια μου έμαθαν και άρπαξα κάθε φτερούγισμα της καρδιάς μου. Μόνο έτσι θα δώσω το παράδειγμα στη κόρη μου να μη το βάλει ποτέ κάτω και πάντα να ψάχνει την ευτυχία, και όχι την επιτυχία που ακολουθεί κανόνες που δεν αφορούν την ουσία, την σταγόνα, τη ζωή ως γεγονός, τις 5 απλές αισθήσεις μας.

  Αλλά είναι επίσης αληθές ότι το σύνολο της πραγματικότητας δεν είναι φαινόμενο, δηλ. ό, τι πραγματικά υπάρχει δεν είναι πάντα προσβάσιμο άμεσα στις αισθήσεις και τα συναισθήματα, αλλά είναι δυνάμει αποκαλύψιμο, και μένει σε μας πόσο θα ψάξουμε τα φαινόμενα, το παραπέτασμα του Καζαντζάκη,  τη μοναξιά που μας κυκλώνει παράλογα.

"Ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας είναι όλο το σύμπαν.
Το κάθε αντικείμενο είναι απλώς ένας χώρος πιο μεγάλης πυκνότητας ενέργειας.
Η φύση δεν μας έφτιαξε μόνους.
Δεν μας έκανε ξεχωριστούς από τα άλλα φυσικά γεγονότα, από τους άλλους ανθρώπους.
Η φύση έφτιαξε όλο το σύμπαν ενιαία.
Ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε κάθε τι που υπάρχει μέσα στο σύμπαν.
Δεν μας έφτιαξε η φύση μόνους.
Γίναμε μόνοι γιατί εμείς το επιλέξαμε.
Όλοι είμαστε ΕΝΑ!
Αυτή την ενότητα κι όχι τη μοναξιά πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα.”